piątek, 8 stycznia 2010

Clear Light: Black Roses (1967)










1. Black Roses [2:07]
2. Sand [2:36]
3. A Child's Smile [1:33]
4. Street Singer [3:16]
5. The Ballad Of Freddie & Larry [1:53]
6. With All In Mind [2:55]
7. She's Ready To Be Free [1:55] *
8. Mr. Blue [6:20]
9. Think Again [1:34]
10. They Who Have Nothing [2:31]
11. How Many Days Have passed [2:20]
12. Night Sounds Loud [2:26]

* bonus, Str. B. singla "Black Roses" z 1967 r.

Cliff De Young - śpiew
Bob Seal - gitara, śpiew
Ralph Schuckett - organy
Doug Lubahn - gitara basowa
Dallas Taylor - perkusja
Michael Ney - perkusja

Zespół powstał w Los Angeles w 1966 roku jako The Brain Train. W pierwszym składzie nie było klawiszy; nim do zespołu dołączył Schuckett, na gitarze grał Robbie "the Werewolf" Robison. "Black Roses", jedyna płyta zespołu, ukazała się we wrześniu 1967 roku. Wyprodukował ją Paul A. Rothchild. Muzyka to połączenie psychodelii, folk-rocka. Mimo, że piosenki zawarte na albumie, sa króciutkie, nie mają prostych konstrukcji. Czasem muzyke Clear Light przyrównać można do dokonań Love, z tym że Clear Light grali nieco ostrzej. Seal lubi często wtracać dźwięki gitary pomiędzy wersy śpiewanych tekstów, klawisze Schucketta brzmią jak te na albumach H.P. Lovecraft, nie słychać natomiast za bardzo, że w zespole gra dwóch perkusistów. Czasem zdarza się walczyk ("The Ballad Of Freddy & Larry") à la późniejsze "Wintertime Love " The Doors, który juz w 50-tej sekundzie zmienia tempo (solo gitary), potem wchodzą klasycyzujące organy [1:04], ale tylko na 8 sekund, następuje beztroska wokaliza, która [1:30] zastępuje znów kalsycyzujacy fortepian, ten też ma tylko 8 sekund, bo już czas na kodę: coraz wolniejsze akordy gitary akcentowane bębnami - oto pzrykład ile może zdarzyc się w piosence, która trwa niepełne 2 minuty. Najdłuższym utworem na płycie jest folkowa ballada "Mr. Blue" [6:20], którą napisał zaangażowany politycznie pieśniarz Tom Paxton.
Grupa rozwiazał się w 1968 roku. De Young został aktorem. Lubahn wspomagał na basie Doorsów, zaś pomiędzy 1970 i 1971 roku grał z Blood, Sweat And Tears. Seal, który jako pierwszy opuścił zespół, pojawił się potem w The Fugs i w The Flying Machines. Taylor został perkusistą Crosby, Stills, Nash & Young (genialna płyta "Déjà vu"), a później w grupie Stephena Stillsa Mannassas. O dalszych losach Schucketta nic nie wiadomo.

1 komentarz:

  1. Dawno nie zaglądałem na blogera i dziś zadziwiła mnie ilość wpisów. Szczególną moją uwagę zwrócił właśnie ten o Clear Light, gdyż ostatnimi czasy często tego słucham.
    Album bardzo czysto brzmieniowo zrealizowany(co mi się podoba także w Doorsach). Tylko klawiszy trochę mało i nie we wszystkich utworach( podobno to Rotchild wymógł na grupie przyjęcie klawiszowca). Tych dwóch perkusistów faktycznie czasem trudno zidentyfikować,mimo że jeden gra w lewym, a drugi w prawym kanale, choć czasem fajnie się uzupełniają. Ja chyba najbardziej z niej lubię "Black Roses". Pozdrawiam.

    OdpowiedzUsuń